BOUM Caro

BOUM Caro

non minus ac vitulorum, iam olim in conviviis recepta est. Unde, ut alia ex Sacris loca praeteream, Proverb. c. 15. 17. conviviolo ex olusculis opponitur convivium, ex bove altili, tamquam tenuissimo lautissimum. In Homericis Heroibus eandem frugalitatem Veteres pridem observârunt: notatque in his Socratis discipulus Dioscorides, qui scripsit τοὺς παῤ Ο῾μουρῳ νόμους, Homerum neque in festis, neque in nuptiis, neque in ullo alio conventu quidquam praeter bubulam apponere, etc. Interim multos Veter. ab esu bovis per superstitionem abstinuisse constat. Nam, praeter Aegyptios et Phoenices, qui, auctore Porphyriô, humanis vesci carnibus, quam vaccam moriu attingere, maluissent; Barcaei et Cyrenaei et pastoritii Afri, inde ab Aegypto usque ad Tritonidem Lacum, ab esu vaccae itidem abhorruisse leguntur. Imo morte multatus apud Phyrygas, quisquis bovem aratorem interfecisset, ut est in Aeliano Histor. l. 12. c. 34. Quod Athenis quoque et in Peloponneso prohibitum Varro R.Rust. l. 2. c. 5. in quam rem Atticam legem citat Aelian. Var. l. 5. c. 14. et huc alludens Plato l. 6. de LL. Ο῞τε οὐδὲ βοὸς, inquit, ἐτολμῶμεν γεύεςθαι, Cum ne bovem quidem gustare audebamus. Meliore scilicet saeculô lex illa antiquata est: cuius tamen vestigia manebant in Diipoliorum et Buphoniorum festis, quibus, mactatô bove, ensem damnabant, tamquam caedis auctorem. Ita Aelina. Variar. l. 8. c. 3. Et aureae velargenteae aetatis homines tale quid perpetrâsse, Poetaenegant. Sed aeneâ, ait Aratus.

----Πρῶτοι δὲ βόων ἐπἀσαν τ᾿ ἀροτἡρων.

Boves aratores primi gustârunt.

Ad ferream descendit Cicero de Nat. Deor. l. 2. c. 63.

Ferrea tum vero proles exorta repente est.

Ausaque funestum prima est fabricarier ensem,

Et gustare manu victum domitumque iuveneum.

Summus item Poetarum Georg. l. 2. v. 536.

Ante etiam Sceptrum Dictaei Regis et ante

Impia quam caesis gens cst epulata iuvencis.

Quorum verborum memor Domitianus, cum inter initia Imperii a caede maxime abhorreret, ne boves immolarentur, edicere destinavit, Sueton. c. 9. Et, si Plutarcho credimus de Carn. esu l. 2. prisci mortales in fera et malefica animalia grassari cum incepissent, ab illorum esu paulatim crescens licentia ἐπὶ βοῦν ἐργἁτην ἦλθε καὶ τὸ κοσμοῦν πρόβατον, καὶ τὸν οἰκουρὸν ἀλεκτρυόνα, ad bovem aratorem devenit et ad ovem, quae nos ornat, et ad gallum, domûs custodem. Primusque, si Plinio Hist. Natur. l. 7. c. 56. fides Prometheus bovem interemit. Quin apud Laertium Aristoxenus scribit, Pythagoram coetera omnia animalia in cibum permisisse, nec nisi a bove aratore et ariete abstinuisse. Neque veteres Romanos ab hac superstitione immunes prorsus fuisse, exthis Plinii colligas l. 8. c. 45. Damnatus a Populo Rom. die dictâ, qui, concubino procaci rure omasum se edisse negante, occiderat bovem: actusque in exilium, tamquam colonô suô interemptô. Unde Columella de Bove, in Praefat. l. 6. Cuius tanta fuit olim veneratio, ut tam capitale esset bovem necâssem qzan civem etc. Sed his, praeter exempla Sanctorum, Abrahami, Elisaei, Iosiae, Aliorum, qui boves in cibum apposuerunt. Dei Legem opponit Bochartus, cum generalem Gen. c. 2. v. 3. Omne, quod movetur et vivit, vobis erit in cibum: tum specialem Deuteron. c. 14. v. 4. Hae sunt bestiae, quas comedetis, Boves, fetus ovium etc. Vide cum Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 33. et quae superius dicta.